روزها میان و میرن و چیزی که ازشون می مونه فقط خاطرات و یادآوری هایی توی ذهن ما هستند.
ما هر لحظه رو فقط یک بار زندگی می کنیم و بعد از اون در بهترین حالت ممکنه بهش فکر کنیم.
بعضی لحظات رو هم دوس داریم فراموش کنیم. مثل بعضی اشتباهاتمون...
هیچکدوم از ما دوس نداریم اشتباه کنیم با این حال انسان همیشه در حال اشتباه کردنه.
این منم که تصمیم میگیرم این اشتباهم رو به یک درس و تجربه تبدیل کنم یا سعی کنم فراموشش کنم تا یه روز دیگه دوباره و شاید چندین برابر بدتر برام تکرار بشه.
این منم که تصمیم میگیرم فارغ از همه این نابرابری ها باز هم مسیر خودمو برم به امید اینکه شاید شاید شاید تغییری ایجاد بشه یا اینکه از همین الان نتیجه رو تعیین شده بدونم و بیخیال بشم.
این منم که تصمیم میگیرم فارغ از سختی های مسیر، با ترس هام رو به رو بشم یا اینکه اینقد بشینم تا استرس و نگرانی منو از توو بخوره.
و در نهایت این منم که تصمیم میگیرم به آدما اهمیت ندم و به راحتی ازشون گذر کنم یا اینکه اینقدر درگیر مسائل مزخرف آدما بشم که دیگه یه روز از خودم هیچی نَمونه.
این تویی که تصمیم میگیری فردا خوشحال تر از امروز باشه حتی به اندازه 0.01 درصد یا اینکه ...
sepid.v ~|
