دنیا و آدماشو دوس ندارم
قدم زدنای عصرمو اما چرا
تنها ولی آروم
یه صحبتی میکنم
با خودم
و مسائلمو با خودم حل و فصل میکنم
سعی میکنم فراموش کنم مسائلی رو که نمیتونم کاری براشون کنم
خب توی یه سری مسائل دستت واقعا بسته س
ولی میشه از کنارشون رد شد
اما سخت
نمیدونم چه میشه کرد...
چند وقتیه عصرا کار دارم و نمیتونم برم بیرون قدم بزنم
یکم رفته رو اعصابم...
بدون مقدمه بگم، یکی از چیزایی که اعصاب و روان ما رو نابود میکنه انتظار داشتن از بقیه س.
از هیچکسی نمیشه هیچ انتظاری داشت.
همه ی آدما بدون استثنا قابلیت اینو دارن که ما رو ناامید کنن. اما زمانی میتونن ما رو ناامید کنن که ما ازشون انتظاری داشته باشیم.
و این کشنده س.
وقتی از هیچکسی هیچ انتظاری نداشته باشید، هیچوقت کسی نمیتونه ناامیدتون کنه یا حالتونو بد کنه.
انتظار داشتن شامل همه نوع انتظارات میشه.
اما یکی از بدترین انواع این انتظارات، اینه که بخوای بقیه خودشونو بخاطر ما تغییر بدن.
هیچوقت از هیچکسی همچین انتظاری نداشته باشید.
شاید شخصی باشه که خودشو تغییر بده بخاطر شما اما این تغییر نباید حاصل انتظار داشتن شما باشه. چون بعدا عواقب جبران ناپذیری میتونه داشته باشه.
خودتون هم لازم نیس بخاطر انتظارات افراد دیگه تغییر کنید.
اگه میخواید تغییر کنید، بکنید چون تغییر خیلی وقتا عالیه اما قبلش مطمئن بشید که این تغییر حاصل تصمیم مستقیم و قطعی خودتون و بدون تاثیر گرفتن از انتظارات دیگرانه.
البته خب همه اینا نظر منه. لزوما درست یا غلط نیس. در واقع چون زندگی هر شخص در دنیا با همه افراد دیگه متفاوته لذا هیچ چیزی وجود نداره که واسه همه درست باشه. یه مسیر میتونه برای من راه حل باشه و برای یه نفر دیگه مشکل ساز.
وات دو یو ثینک؟
I think for many people it is extremely difficult to accept change. Change in how they think, how they do a certain task.
Once a famous man said you can't do the same thing and expect different results. Or sth like that.
As a result I can say that we cannot make something right by doing something wrong.
It just makes it worse.
So in order to find a solution to a problem we have to look at other angles. Going along the same wrong path over and over isn't gonna pop out any better results.
