امید واهی یا حقیقت؟ 

حقیقت اینه که من آدم خاصی ام. 

یکی از خاصیت های من پایداریه

برای رسیدن به یک خواسته و هدف پایداری مهم ترین رکن هست.

یکی دیگه از ارکان مهم در این مسیر، تمرکز هست. تمرکز خودش نیازمند آرامش، محیط ساکت و بدون مزاحمت، عدم وجود تنش و استرس و ... هست.  

مسئله بعدی امکانات هست. رسیدن به هر هدفی نیازمند یک سری امکانات و ابزارهایی هست که بدون اونها عملا کار غیرممکن میشه. 

البته امکانات خیلی دست آدم نیست اما تمرکز تا حد زیادی به توانایی های خود شخص در مقابله با استرس، دوری از افراد یا محیط های تنش زا و همچین اجتناب از اشخاص و ارتباطات تاکسیک (toxic) هست. 

اما مهم ترین موضوع که پایداری بود تماما و 100% به خود شخص ارتباط داره و فقط خود انسان میتونه این پایداری رو بوجود بیاره یا نیاره. 

مسائلی مثل انگیزه، حمایت و ... کاملا بی ربط هستن. چرا؟ 

وجود شخصی که به شما انگیزه بده و حمایتتون کنه خوبه اما باعث بوجود اومدن یک نقطه ضعف میشه. باعث بوجود اومدن یک وابستگی یا یک اهرم میشه. 

اگر روزی به هر دلیلی اون شخص رفتارش نسبت به شما عوض بشه میتونه وقفه زیادی در مسیرتون ایجاد کنه. 

حمایت و انگیزه و مواردی از این قبیل باید فقط و فقط از درون خود ما نشأت بگیرن و هیچ وابستگی ازین جهت به سایرین نداشته باشیم.