اینستامو دی‌اکتیو کردم
تلگرام لاگ اوت
و توییترمم پاکسازی
جای دیگه‌ای هم نمیرفتم
هفت هشت سال پیش اگه این کارو میکردم سر بچه بازی بود و اینکه ببینم کی براش مهمه (و هیچکس براش مهم نبود)
اما الان نیازی نیس بخاطر این باشه.
الان دیگه میدونم بود و نبودم فرقی نمیکنه. نه که فقط من، این در مورد همه درسته.
فرض کن مشتری ثابت یه جایی باشی
یه رفتار نامناسب میبینی و دیگه اونجا نمیری
نه اون براش مهمه که تو دیگه نمیری نه تو برات مهمه که اونجا بری یا نری.
این در مورد حذف کردن آدما و حذف شدن از زندگی آدما هم درسته.
حتی تا حد زیادی در مورد خانواده هم درسته
واسه منی که از همون بچگی کار میکردم و بعدم خیلی زود شغل نسبتا اوکیی گرفتم و الانم چند ساله مستقل شدم و منو کم میبینن، آره شاید به نظر اهمیت بدن یا دلشون تنگ بشه و اینا! ولی مگه من نمیشناسمشون؟ 25 ساله دارم باهاشون زندگی میکنم دیگه. میدونم. اگه منم این شرایطو نداشتم رفتارشون خیلی فرق میکرد. حتما کلی توسری میزدن و خیلی تحت فشارم میگذاشتن.
توی همون بچگی هم پدرمو در آوردن
یادمه
تک تک لحظه‌ها و اتفاقای بدی که برام افتادو یادمه.
چیزایی هست که من حتی اگه پیش تراپیست برمم نمیگم. خانواده که هیچی.
فک کن توی اون جور شرایطی هر کسی به یکی پناه میبره و کمک میگیره. خانواده، پارتنر، دوست صمیمی، تراپیست و ... .
ولی من کسیو نداشتم. واسه همینم از لحاظ شخصیتی، اجتماعی و ... بگا رفتم.
همین الانم هنوز تاثیرش هست روم ولی توی این سالا خیلی روش کار کردم تا تاثیرشو کم کنم اما خب نمیشه کامل از بین بردش.
در کل مهم نیس. نه واسه من نه واسه هیچکس دیگه‌ای. حتی همین نوشته های اینجا یا نوشته های توی دفترامم مهم نیس.
...
